Het is nog muisstil op de afdeling. De bewoners van het verzorgingstehuis hebben wel gehoord dat er 2 clowns komen, maar ja, wat moeten ze zich daar nu bij voorstellen. Verzonken in hun eigen gedachten lijkt de aankondiging alweer ver weg.
En dan staan ze er ineens. In vrolijk gekleurde kleding. Met mooie rokken die een herinnering oproepen. Wat zwieren ze mooi, net als vroeger. De clowns benaderen de bewoners rustig, wachtend op een reactie en herkenning vanuit de bewoner. “Zie die gekke neus eens!” Gekke neus? Ja, nu merken de clowns het ook, er is iets met hun neus. Groot en rood. Ze bekijken elkaar, pakken er een spiegeltje bij en bewonderen elkaars neus en die van de bewoner. “Mooi rood is niet lelijk” Ja, dat is een mooie conclusie.
De clowns hebben allebei dezelfde gestreepte kousen aan. “Wat een gekkigheid zeg.” Van links naar rechts gaan de 4 gestreepte benen, de clowns doen een dansje voor de bewoner. Ze botsen tegen elkaar, echt handig ziet het er allemaal niet uit. “Vroeger danste ik ook!” De bewoner wordt uitgenodigd voor een dansje. Een hand die heen en weer gaat, benen die bewegen, een hoofd die een beetje deint. Alles is goed. Zolang de bewoner de regie heeft over het spel van de clowns en even een moment van herkenning ervaart, plezier en een lach.
“Moet dat nu allemaal?” Ja, moet dat nu allemaal? Nee, natuurlijk niet. Zachtjes sluipen de clowns langs de bewoner die geen interesse lijkt te hebben, maar toch met een schuin oog kijkt naar de clowns die zachtjes hun weg vervolgen. Op naar de volgende beleving met de mensen die in de eenvoudige wereld van de clown een moment van herkenning vinden.
Reactie plaatsen
Reacties