Vandaag bracht ik een bezoek aan het Judith Leijsterhof in Hardinxveld. Super dankbaar dat ik hier alweer een aantal jaar, iedere maand de bewoners een bezoek mag brengen. Door deze regelmatige bezoeken leer ik de bewoners steeds beter kennen. En kan ik mijn spel nog beter aanpassen. Soms rustig en soms wat uitdagender.
Toen ik mevrouw de eerste keer ontmoette woonde ze nog niet zo lang in het verzorgingshuis. Een clown vond ze eigenlijk een beetje flauw. Het hoefde van haar niet zo. Toch kon ik een band met haar opbouwen en gaf zij mij haar vertrouwen om de keren dat ik op bezoek was contact met haar te maken. Ook mocht ik haar troosten toen haar man overleed. De laatste maanden gaat mevrouw snel achteruit. Vandaag zit ze een beetje opgekruld in haar rolstoel, haar ogen dicht, een lappenpop in haar hand. Ze lijkt niets mee te krijgen van haar omgeving en van mijn bezoek. Ik twijfel of ik naar haar toe zal gaan of dat ik haar met rust zal laten. Ik besluit toch naar haar toe te gaan. Ik hurk bij haar neer, pak haar hand en geef wat lichte druk in de muis van haar hand. Een techniek die ik geleerd heb tijdens de voorstelling “Dag mama’ van Dementie in theater. Overigens echt een aanrader om daar heen te gaan: dementieintheater.nl. Mevrouw opent haar ogen en ziet als eerste de verzorging die langs de tafel loopt. Ze volgt haar. Daarna verdwijnt haar blik in het niets. Ze is zich totaal niet bewust van mijn aanwezigheid. Ik breng mijn hoofd in haar kijkrichting en dan ziet ze me. Haar blik helder, een warme stralende lach. We kijken elkaar aan. Samen in het moment. Haar hand voelt de mijne. Een moment van herkenning. Zo mooi. Wat ben ik blij dat ik het heb aangedurfd naar haar toe te gaan. Zo zitten we samen. Ze is zich weer even bewust van haar omgeving, van de clown naast haar, van de verzorging, de medebewoner aan de overkant van de tafel. Haar ogen open, haar blik verdwijnt weer. In haar eigen wereld. Maar even was ze weer bij ons.
Hard werken
Geen mens is hetzelfde of houdt altijd van dezelfde dingen. Dat geldt uiteraard ook voor de bewoners van een verzorgingstehuis. Als contactclown kan ik er dus niet van uitgaan dat wat bij de ene mens aansluit in het maken van contact, ook voor de andere mens prettig is. En dat maakt ieder bezoek zo boeiend en verrassend. Dat maakt de mensen zo boeiend en dit werk zo enorm leuk!
U zit in de rolstoel. Alert op uw omgeving, maar bewegingloos. Uw handen liggen in uw schoot. Ik kom naar u toe en laat mezelf op mijn knieën zakken. Ik rijk mijn handen aan en u neemt ze aan. Zo zitten wij daar samen. Uw koude handen in mijn warme handen. We kijken elkaar aan. En ik voel verbinding. Uw lippen vormen klanken. En ik hoor niet wat u zegt, maar ik begrijp het wel. Wij spreken dezelfde taal.
Het kleine blonde meisje vindt het reuze spannend. Er komen vandaag 2 clowns heeft ze gehoord. Twee clowns? Wat komen ze doen dan? Hoe zien ze eruit? Komen ze dichtbij? Doen ze gek?
Het is nog muisstil op de afdeling. De bewoners van het verzorgingstehuis hebben wel gehoord dat er 2 clowns komen, maar ja, wat moeten ze zich daar nu bij voorstellen. Verzonken in hun eigen gedachten lijkt de aankondiging alweer ver weg.
Het is stilletjes in de woonkamer. Op het moment dat Takkie de deur binnenkomt zijn er 3 bewoners in de kamer aanwezig. En het is al snel duidelijk. De mevrouw vindt het maar niets. 'Je ziet er stom uit, met die rare neus en waarom heb je van die achterlijke kleren aan?' Oeps, dit is een pittige binnenkomer. Dus kijkt Takkie eens uitgebreid naar zichzelf. Een rare neus? Ja, hij is inderdaad wel opvallend. Rare kleren? Ja, ze zijn inderdaad wel wat anders dan anders. Takkie heeft nog een mooi sjaaltje in haar tas en probeert zichzelf daarmee een beetje op te pimpen. Het helpt. "Das een stuk beter, dat sjaaltje vind ik mooi" zegt de mevrouw. Maar het blijft stom, een clown op visite, is de conclusie van mevrouw. En dat is prima. Als Takkie even later de woonkamer weer verlaat roept mevrouw haar na. "Dag hoor lieverd"
