Pieter

Vandaag bracht ik een bezoek aan het Judith Leijsterhof in Hardinxveld. Super dankbaar dat ik hier alweer een aantal jaar, iedere maand de bewoners een bezoek mag brengen. Door deze regelmatige bezoeken leer ik de bewoners steeds beter kennen. En kan ik mijn spel nog beter aanpassen. Soms rustig en soms wat uitdagender.

Ik zie de mensen ook veranderen. Verder in hun ziekte wegzakken. En ik zie hoe liefdevol de verzorging hun zorg daar steeds weer op aanpassen.

Ik zie het meteen. Mevrouw is vandaag wakker, helder en vrolijk. En ze ziet mij. Een stralende lach krijg ik van haar, terwijl ze bevestiging zoekt bij de verzorging. Ja, het is goed.  Mevrouw houdt best van een geintje. En met haar kan ik ook onder 1 hoedje spelen. En vandaag ligt er een prachtig spel voor het oprapen: Er zit een vreemde man aan tafel. Een jonge man, een knappe man. Hoe zou die heten? Mevrouw noemt hem Pieter en Takkie vindt dat een prima naam. Ze stelt zich verlegen aan hem voor en mevrouw geeft haar steun door de hand van Takkie vast te houden. Want spannend is het wel voor Takkie, Zo’n nieuwe man aan tafel.

Takkie geeft hem een hand en tot haar verbazing heet hij geen Pieter. Hoe kan dat nu? Mevrouw weet het niet en we besluiten dat hij toch Pieter blijft heten. Een beetje flirten, daar houden mevrouw en Takkie wel van. Dus laat Takkie nonchalant haar rode zakdoek vallen. En Pieter raapt hem op. Wauw, wat een galante man! Mevrouw heeft plezier in het spel. Takkie probeert het nog eens en nog eens. En Pieter doet mee. Vraagt aan mevrouw of hij inderdaad de zakdoek moet oprapen. Ze vindt van wel. Dan moet Pieter weg. He, wat jammer. Takkie wil hem meenemen in haar tas, maar dat past helaas niet volgens mevrouw en hij moet ook bij haar blijven. Jammer voor Takkie.

Dag Pieter, Takkie hoopt dat je er de volgende keer weer bent. Dan brengt ze een grotere tas mee.